مقایسه تأثیر دو روش تمرینات تنفسی و ورزش هوازی اندام‌های تحتانی بر وضعیت تهویه ریوی و حداکثر حجم اکسیژن مصرفی مبتلایان به بیماریهای مزمن انسدادی ریه

چکیده   زمینه و هدف : بیماریهای مزمن انسدادی ریه شامل دو بیماری آمفیزم و برونشیت مزمن بوده و به ترتیب چهارمین و پنجمین علت مرگ و میر در خانمها و آقایان است. درمان این بیماران اغلب با استفاده از داروهای شیمیایی انجام می‌گردد که مصرف آن با عوارض گوناگون و هزینه‌های گزاف همراه است. این پژوهش با هدف مقایسه تأثیر دو روش بازتوانی ریوی شامل تمرینات تنفسی و ورزش هوازی اندامهای تحتانی بر حجم بازدمی فعال در ثانیه نخست ( FEV1 ) و حداکثر حجم اکسیژن مصرفی ( Vo2max ) مبتلایان به بیماریهای مزمن انسدادی ریه ( COPD ) انجام گرفت.   روش بررسی : این مطالعه تجربی و از نوع کار آزمایی بالینی تصادفی شاهددار است. تعداد نمونه‌ها در این پژوهش 58 نفر بود که 20 نفر در گروه تمرینات تنفسی, 20 نفر در گروه ورزش هوازی و 18 نفر در گروه شاهد قرار داشتند. طول مدت مطالعه هشت هفته در نظر گرفته شد و جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمونهای t زوج، آنالیز واریانس و post hoc LSD استفاده گردید.   یافته‌ها : بعد از مداخله اختلاف میانگین FEV1 و Vo2max بیماران گروههای تمرینات تنفسی و شاهد از نظر آماری معنی‌دار نبوده و اختلاف میانگین FEV1 (01/0 > p ) و ) Vo2max 001/0 > p ) گروهه ای ورزش هوازی و شاهد معنی‌دار می‌باشد. در گروه شاهد اختلاف میانگین FEV1 و Vo2max قبل و بعد از مطالعه معنی‌دار نمی‌باشد. نتیجه‌گیری : در امر بازتوانی ریوی, ورزش هوازی اندامهای تحتانی در مقایسه با تمرینات تنفسی میزان FEV1 و Vo2max بیماران COPD را بیشتر ارتقاﺀ می‌بخشد.